- لیا
- دوشنبه ۲۶ تیر ۰۲
- ۲۱:۴۵
- ۰ نظر
از وقتی که به بهانه دانشگاه از این شهر و این خونه رفتم، وقتایی که بین دو ترم و یا حین تعطیلات برمیگردم احساسم به شهر و زندگی با خانواده مثل حس توریست خارجی ایه که به خاورمیانه یا شمال آفریقا سفر کرده. فقر فرهنگی، سوء تغذیه و گرسنگی، نرخ بالای بی سوادی، نبود برق، جاده، اینترنت و آب پاک، نابرابری جنسیتی و نرخ بالای رشد جمعیت و مهم تر از همه بوی تعفنِ تحجر یک توریست رو هیچ وقت عمیقا نگران نمی کنه؛ چون توریست به پرواز برگشتش باور داره. توریست میدونه که همه چیز موقتیه، هیچ کدوم از چیزهایی که شاهدشه قرار نیست به اون آسیب بزنه و بیرون از این جهنم اون یه خونه ی امن داره. توریست اسم این فلاکت رو میذاره " تفاوت فرهنگی" و با کلاه آفتابی حصیریش از کنار آدم هایی که از گرسنگی می میرن، دخترایی که ختنه می شن و پدرایی که سر دخترانشون رو با داس می برن رد میشه و از این "تفاوت های فرهنگی" عکس میگیره.
دیگه روحم از تفاوت های بنیادینم با مامان، باورهاش و کنترلگری هاش تحلیل نمیره. چهره ی مرده ی شهر یک جون از جون هام کم نمیکنه و آزاد و رها و مستقل نبودنم شیره ی وجودم رو نمی مکه... چون من به پرواز برگشتم باور دارم؛ و میدونم که هرباری که به این خونه برمیگردم یکی از آخرین بارهاست و یه روزی که خیلی هم دور نیست بلاخره اونقدر راهم دور و دراز هست که برگشتن به این آوارخانه یکی از گزینه های روی میز نباشه. آرومم. دنیای اطرافم وسط زبونه های آتش داره می سوزه و من دارم عکس می گیرم برای اون روزی که خیلی خیلی دورم. برای روزی که ذلت و بیچارگی ای که یک روز اینجا زندگیش کردم از ذهنم رنگ باخته. عکس هارو تماشا کنم و از گوشه چشم اشک بریزم و خاطرات خوش ساختگی ای که مغزم برام تعریف کرده رو به یاد بیارم و دلم برای مامان تنگ بشه.
پ.ن1: عنوان مربوط به آهنگ Passengers از Aaron. تصویر ابتدای پست هم کاور همین آلبوم.